INFORMACJE O SAKRAMENTACH 

sakrament chrztu świętego-parafia felin lublin

Chrztu udzielamy w II i IV niedzielę miesiąca podczas Mszy świętej o godz. 10.30, a także w Boże Narodzenie, św. Szczepana, Wielkanoc i Poniedziałek Wielkanocny oraz podczas Liturgii Wigilii Paschalnej o godz. 20.00. Dla Rodziców planujących chrzest w w/w święta – data i godzina konferencji jest podawana w ogłoszeniach duszpasterskich. W nadzwyczajnych sytuacjach dzień chrztu ustalamy indywidualnie.

Przygotowanie do chrztu

Konferencje chrzcielne odbywają się w soboty o godz. 17.00 przed niedzielą poprzedzającą sakrament chrztu. Rodzice chrzestni z poza naszej parafii przynoszą ze sobą zaświadczenie, że nie mają przeszkód aby tę funkcję pełnić. Zaświadczenie wydaje parafia z której chrzestni pochodzą. Akt chrztu spisujemy w kancelarii parafialnej w tygodniu poprzedzającym sakrament chrztu. W tym celu przynosimy ze sobą metrykę urodzenia dziecka i dane dotyczące rodziców chrzestnych (imię nazwisko, data urodzenia, adres).

sakrament bierzmowania-parafia felin lublin

Wśród sakramentów inicjacji chrześcijańskiej bierzmowanie jest kolejnym etapem na drodze do pełnego wejścia w misterium Chrystusa i Kościoła. Ta jedność sakramentów inicjacji wynika stąd, że przez nie dokonuje się stopniowe i całkowite upodobnienie do Chrystusa w Kościele. Chrzest odradza do nowego życia, bierzmowanie je doskonali, Eucharystia kończy i wieńczy cały proces inicjacji.

 Dar Ducha Świętego jest tylko dla ochrzczonych, tzn. dla tych którzy przez zanurzenie w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa zostali odnowieni i włączeni do Kościoła, ponieważ Chrystus daje Ducha Świętego Kościołowi i przez niego udziela Go poszczególnym osobom. Chrystus przygotowuje misję Ducha Świętego i ją doskonali, aby każdy, kto Go otrzymał mógł działać w Kościele i żyć we wspólnocie przyczyniając się do zbawienia świata.

Przyjmujący bierzmowanie

W oparciu o KPK kan. 889 § 1 Katechizm stwierdza, że bierzmowanie może i powinien przyjąć każdy ochrzczony, który go jeszcze nie otrzymał (nr1306). Jednocześnie zaznacza, iż z tej racji, że chrzest, bierzmowanie i Eucharystia tworzą jedną całość, wynika obowiązek przyjęcia przez wiernych w odpowiednim czasie tego sakramentu (por. KPK kan. 890), gdyż bez niego i bez Eucharystii sakrament chrztu jest wprawdzie ważny i skuteczny, lecz inicjacja chrześcijańska pozostaje niedopełniona. Sakramenty te bowiem tworzą fundamenty całego życia chrześcijańskiego (nr 1212). Jest to główna teza nauczania Katechizmu o tych sakramentach

Wymagania, które musi spełnić kandydat:

1.Kandydat jest ochrzczony, przystąpił do I Komunii Świętej;

2.Regularnie uczestniczy we Mszach świętych niedzielnych i świętach nakazanych;

3.Uczęszcza na katechezy szkolne;

4.Chce pogłębiać swoją wiarę;

5.Chce dobrowolnie przystąpić do sakramentu;

6.Jest świadomy darów, które otrzyma oraz obowiązków, które będzie musiał wykonać w związku otrzymaniem Darów Ducha Świętego.

Kandydaci uczestniczą w niedzielnej i świątecznej Mszy św., rekolekcjach oraz nabożeństwach okresowych: Różaniec, Roraty, Droga Krzyżowa, a także udział we Mszy św. w wyznaczonym terminie i katechezie oraz trwanie w łasce uświęcającej.

Zwyczajnym szafarzem sakramentu bierzmowania jest biskup. Zwykle on sam udziela tego sakramentu, aby wyraźniej występował jego związek z pierwszym zstąpieniem Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, kiedy to Apostołowie napełnieni Duchem Świętym sami przekazywali Go wiernym przez włożenie rąk. Otrzymanie Ducha Świętego przez posługę biskupa wskazuje również na ściślejszą więź, jaka łączy bierzmowanych z Kościołem, oraz na otrzymane polecenie dawania Chrystusowi świadectwa wśród ludzi.

Szafarz bierzmowania

Sakramentu bierzmowania udziela się przez namaszczenie krzyżmem na czole, którego dokonuje się wkładając rękę na głowę i przez słowa: „Przyjmij znamię Daru Ducha Świętego”. Włożenie rąk, którego dokonuje się nad bierzmowanymi z modlitwą: „Boże wszechmogący”, nie jest konieczne do ważnego udzielenia sakramentu, ma jednak wielkie znaczenie dla całości obrzędu i pełniejszego zrozumienia sakramentu.
Kapłani, którzy niekiedy towarzyszą głównemu szafarzowi w udzielaniu sakramentu, razem z nim wyciągają ręce nad wszystkimi kandydatami, nic jednak nie mówiąc.
Cały obrzęd ma podwójne znaczenie. Włożenie rąk na przystępujących do bierzmowania, wykonane przez biskupa i kapłanów koncelebrujących, wyraża biblijny gest, przez który wzywa się daru Ducha Świętego, w sposób doskonale dostosowany do zrozumienia ludu chrześcijańskiego. Namaszczenie krzyżmem i słowa, jakie mu towarzyszą, wyrażają skutki daru Ducha Świętego. Przez namaszczenie wonnym olejem ręką biskupa ochrzczony otrzymuje niezniszczalny charakter, znamię Pańskie, razem z darem Ducha Świętego, który doskonalej upodabnia go do Chrystusa i udziela mu łaski rozszerzania wśród ludzi „dobrej woni”

Świadkiem bierzmowania może być ten kto: 

1.Jest wyznaczony przez przyjmującego bierzmowanie lub jego rodziców, a w razie ich braku przez proboszcza lub szafarza bierzmowania; jest do tego odpowiedni i ma intencje pełnienia tego zadania;

2.Ukończył 16 rok życia; 

3.Jest katolikiem bierzmowanym, uczestniczy we Mszach świętych, przystępuje do sakramentu pokuty i pojednania oraz prowadzi życie zgodne z wiarą nauką Kościoła Katolickiego; 

4.Nie ma wymierzonej kary;

5.Nie jest ojcem ani matką bierzmowanego;

6.Nie jest ekskomunikowany przez Kościół Katolicki.

Zaleca się, aby świadkiem był chrzestny/ chrzestna, albo ktoś bliski, najlepiej z rodziny, który zna i może potwierdzić, że kandydat jest dojrzałym chrześcijaninem. Nie zabrania się jednak możliwości wyboru innych osób na świadka bierzmowania.

Przygotowanie do sakramentu

Rodzice i duszpasterze są zobowiązani do troski o to, by kandydaci zostali właściwie przygotowani do przyjęcia sakramentu bierzmowania. Kandydat w trakcie trwania przygotowania wybiera sobie imię świętego lub błogosławionego patrona, który ma być dla niego wzorem do naśladowania.

Miejsce przygotowania i przyjęcia sakramentu

Zgodnie z zaleceniem Katechizmu Kościoła Katolickiego parafia jest najwłaściwszym miejscem przygotowania do tego sakramentu: „Katecheza przed bierzmowaniem powinna także starać się obudzić zmysł przynależności do Kościoła Jezusa Chrystusa, zarówno do Kościoła powszechnego jak i wspólnoty parafialnej. Na tej ostatniej spoczywa szczególna odpowiedzialność za przygotowanie kandydatów do bierzmowania” (KKK 1309). Natomiast Polskie Dyrektorium Katechetyczne przypomina, że: „parafia jest uprzywilejowanym miejscem dla katechezy przygotowującej do przyjmowania sakramentów świętych” (PDK 107). Zatem właściwym miejscem przygotowania młodzieży do sakramentu bierzmowania jest parafia zamieszkania kandydata. Do sakramentu bierzmowania dopuszcza proboszcz z parafii zamieszkania kandydata lub wyznaczony przez niego ksiądz.

Przyjęcie tego sakramentu daje możliwość:

1.Wstąpienia do nowicjatu i dopuszczenia do święceń kapłańskich;

2.Zawarcia małżeństwa oraz pełnienia zadania chrzestnego i świadka bierzmowania;

3.Kandydowania do parafialnych rad duszpasterskich.

sakrament Eucharystii-parafia felin lublin

„A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: «Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje». Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: «Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów.” (Mt 26, 26-28)

Nasz Zbawiciel ustanowił sakrament Eucharystii podczas Ostatniej Wieczerzy w Wieczerniku. Polecił, aby Kościół składał, ponawiał tę Ofiarę na Jego pamiątkę. W centrum Eucharystii jest chleb i wino, które przemieniają się w Ciało i Krew Chrystusa.

Eucharystia to dziękczynienia składane Bogu. Kościół wyraża wdzięczność za wszystkie Jego dobrodziejstwa, za stworzenie świata i zbawienie nas. Eucharystia oznacza dziękczynienie.

Wszyscy chrześcijanie, zgodnie ze zwyczajem zawsze przestrzeganym w Kościele katolickim, powinni oddawać Najświętszemu Sakramentowi najwyższy kult uwielbienia, który należy się prawdziwemu Bogu. Sakrament ten nie powinien być mniej czczony z tego powodu, że Chrystus Pan ustanowił go do spożywania.

By należycie uporządkować i ożywić nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu Eucharystii, należy rozpatrywać tajemnicę eucharystyczną w całym jej wymiarze zarówno w sprawowaniu Mszy świętej, jak i w kulcie świętych postaci, które są przechowywane po Mszy świętej dla rozszerzenia łaski ofiary.

Obraz Męki Jezusa Chrystusa we Mszy Św. (trydenckiej)

 Kapłan:                                                      Chrystus:

1. Idzie do ołtarza.                                        1. Idzie na Górę Oliwną.

2. Rozpoczyna Mszę Św.                             2. Rozpoczyna się modlić.

3. Odmawia Spowiedź powszechną.         3. Upada i poci się krwawym potem.

4. Przystępuje do Ołtarza i całuje.             4. Zdradzony pocałunkiem Judasza.

5. Idzie na stronę lekcji                               5. Pojmany i w więzach zawiedziony do Annasza.

    (modlitwa na wejście)                                                                  

6. Czyta intronit.                                          6. Przed Annaszem fałszywie oskarżony.

7. Idzie ku środkowi  Ołtarza                     7. Zaprowadzony do Kajfasza, gdzie Piotr

     i odmawia 3x Panie, zmiłuj się.                 zapiera się Go trzykrotnie.

8. Mówi: Pan z wami.                                   8. Spojrzawszy na Piotra nawraca go.

9. Czyta Lekcję.                                              9. Prowadzony do Piłata

10. Odmawia w środku Ołtarza                 10. Zaprowadzony do Heroda i przez tegoż    

      modlitwę przed Ewangelią.                        wyszydzony.

11. Czyta Ewangelię                                      11. Na powrót przyprowadzony do Piłata

                                                                           i  przed nim oskarżony.

12. Odkrywa kielich                                     12. Haniebnie obnażony.

13. Ofiaruje chleb i wino.                            13. Okrutnie ubiczowany.

14. Przykrywa kielich.                                  14. Cierniem ukoronowany.

15. Umywa ręce.                                            15. Niewinnym uznany przez Piłata.

16. Mówi: Módlmy się: aby moją               16. Piłat ukazuje Pana Jezusa ludowi i mówi:                    

   i waszą ofiarę przyjął Bóg                              Oto człowiek.

   Ojciec Wszechmogący.          

17. Odmawia ciche modlitwy.                      17. Opluty i wyszydzony.

18. Odmawia prefację-  zaprawdę              18. Stawiony niżej od mordercy Barabasza i skazany   

godne to i sprawiedliwe.. i 3x                               na śmierć Krzyżową.

Święty, Święty, Święty.           

19. Sprawuje memento za żywych.              19. Niesie Krzyż na Górę Kalwarię.

20. Modli się po cichu.                                  20. Spotyka Matkę Bolesną i pobożne niewiasty.

21. Błogosławi Ofiarę chleba i wina.            21. Przybity do Krzyża.

22. Podnosi Świętą Hostię.                           22. Wywyższony na Krzyżu.

23. Podnosi Kielich.                                       23. Przelewa Świętą Krew z 5 Ran.

24. Modli się znowu po cichu.                      24. Widzi pod Krzyżem Swą Bolesną Matkę.

25. Mówi głośno: Nam Grzesznym..            25. Modli się za ludzi na Krzyżu.

26. Odmawia: Ojcze Nasz…                           26. Wypowiada na Krzyżu 7 Słów.

27. Łamie i dzieli Hostię Św.                         27. Oddaje Bogu Ojcu Ducha i umiera.

28. Wpuszcza małą cząstkę Hostii Św.        28. Wstępuje do Otchłani.

       do Kielicha.

29. Mówi: Baranku Boży…                            29. Wielu uznaje w Nim Syna Bożego.

30. Przyjmuje Komunię Św.                          30. Złożony do grobu.

31. Wyczyszcza kielich.                                   31. Namaszczony przez pobożne niewiasty.

32. Przykrywa ponownie Kielich.                 32. Powstaje z martwych.

33. Mówi: Pan z wami.                                   33. Ukazuje się Matce Swojej i uczniom.

34. Odmawia ostatnie modlitwy.                  34. Pojawia się uczniom Swym i naucza ich

                                                                              jeszcze przez 40 dni.

35. Mówi ostatni raz: Pan z wami.                   35. Żegna się z uczniami i wstępuje do Nieba.

36. Udziela ludowi Błogosławieństwa.            36. Zsyła Ducha Świętego.

37. Mówi: Idźcie Ofiara spełniona i odmawia 37. Rozsyła Apostołów na cały świat by

      ostatnią Ewangelię.                                           opowiadali Ewangelię.

sakrament pokuty i pojednania -parafia felin lublin

„Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23)

Sakrament pokuty i pojednania to sakrament ustanowiony przez Chrystusa. Jest przeznaczony dla ludzi, którzy popełnili grzech po Chrzcie i przez to utracili łaskę chrztu. Sakrament ten daje im nową możliwość nawrócenia się i odpuszczenia wyrządzonego grzechu.

„Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu, grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą”. Katechizm Kościoła Katolickiego Pallotinum 1994 r., nr 1422-1484.2490

Jak jest nazywany ten sakrament?

Nazywa się go sakramentem nawrócenia, ponieważ urzeczywistnia w sposób sakramentalny wezwanie Jezusa do nawrócenia, drogę powrotu do Ojca, od którego człowiek oddalił się przez grzech. Nazywa się go sakramentem pokuty, ponieważ ukazuje osobistą i eklezjalną drogę nawrócenia, skruchy i zadośćuczynienia ze strony grzesznego chrześcijanina.

Nazywa się go sakramentem spowiedzi, ponieważ oskarżenie -spowiedź z grzechów przed kapłanem jest istotnym elementem tego sakramentu. Sakrament ten jest również „wyznaniem”, uznaniem i uwielbieniem świętości Boga oraz Jego miłosierdzia wobec grzesznego człowieka.

Nazywa się go sakramentem przebaczenia, ponieważ przez sakramentalne rozgrzeszenie wypowiedziane słowami kapłana Bóg udziela penitentowi „przebaczenia i pokoju”.

Nazywa się go sakramentem pojednania, ponieważ udziela grzesznikowi miłości Boga przynoszącej pojednanie: „Pojednajcie się z Bogiem” (2 Kor 5, 20). Ten, kto żyje miłosierną miłością Boga, jest gotowy odpowiedzieć na wezwanie Pana: „Najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim” (Mt 5, 24).

Aby dobrze przeżyć spowiedź i aby była owocna, należy spełnić Warunki dobrej spowiedzi:

1.Rachunek sumienia;

2.Żal za grzechy;

3.Mocne postanowienie poprawy;

4.Szczera spowiedź;

5.Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu.

sakrament namaszczenia chorych -parafia felin lublin

Podmiot sakramentu namaszczenia chorych KKK nr 1528 przypomina, że „stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości”.

Według KPK kan. 1004

„Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie na skutek choroby lub starości. Sakrament ten może zostać ponownie udzielony, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze”.

Kan. 1007 „Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim”.

Podmiot sakramentu namaszczenia chorych określa dokładniej Rytuał “Sakramenty chorych”.

1.Sakramentu tego można udzielić także chorym przed operacją chirurgiczną, „jeśli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba” (nr 10; por. KKK nr 1515);

2.Osobom „w podeszłym wieku, których siły opuszczają, można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba”.

3.„Dzieciom również należy udzielić namaszczenia chorych, jeżeli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie. W razie wątpliwości, czy osiągnęły używanie rozumu, należy udzielić sakramentu” (nr 12; por. KPK kan. 1005).

4.„Chorym, którzy stracili przytomność lub używanie rozumu, można udzielić sakramentu jeśli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiliby oto, gdyby byli przytomni”. Wynika stąd, że w zwyczajnej sytuacji ksiądz może udzielić sakramentu tylko wtedy, gdy zna tę osobę, która jest już nieprzytomna, lub ktoś w sposób odpowiedzialny mógłby zaświadczyć, że jest to osoba ochrzczona, praktykująca i na pewno pragnęłaby przyjąć sakramenty Kościoła w niebezpieczeństwie śmierci. Jeśli warunki te nie mogą być spełnione, nie udziela się żadnych sakramentów, gdyż te są tylko dla tych, którzy przyjęli chrzest, posiadają wiarę i rozumnie o nie proszą.

5.Nigdy nie udziela się żadnego sakramentu umarłym. Ksiądz wezwany do chorego, który już umarł, modli się za zmarłego „aby uwolnił go od grzechów i przyjął do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela”.

6.Jeśli istnieje poważna i uzasadniona wątpliwość, czy chory rzeczywiście już umarł można udzielić mu sakramentu namaszczenia bez żadnego warunku.

Sakrament namaszczenia chorych jest udzielany przez kapłana. Namaszcza on czoło i rękę chorego olejem poświęconym w Wielki Czwartek przez biskupa. Podczas namaszczania kapłan się modli prosząc o specjalną łaskę tego sakramentu.

Skutkami specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są:

1.zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;

2.umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;

3.przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;

4.powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;

5.przygotowanie na przejście do życia wiecznego.

sakrament kapłaństwa -parafia felin lublin

Sakrament Kapłaństwa ustanowiono przez Chrystusa Pana w Wielki Czwartek podczas Ostatniej Wieczerzy razem z sakramentem Eucharystii. Wtedy Pan Jezus przemienił chleb w swoje ciało, a wino w krew swoją. Do apostołów powiedział: to czyńcie na moją pamiątkę (Łk 22, 19). Apostołowie po tym zaczęli głosić naukę Chrystusa i sprawować sakramenty. Gdy liczba chrześcijan wzrastała, wybrali diakonów modląc się nad nimi, położyli na nich swoje ręce. W ten sposób ustanawiali kapłanów.

W Kościele katolickim istnieją trzy stopnie święceń kapłańskich:

1.Episkopat (święcenia biskupie)

2.Prezbiterat (święcenia kapłańskie)

3.Diakonat (święcenia diakonatu)

Biskup jest prezbiterem, który ma pełnię kapłaństwa. Jest odpowiedzialny za diecezję. Tylko biskupi mogą udzielać sakramentu święceń i tylko oni mogą być szafarzami sakramentu bierzmowania (choć mogą oddelegować proboszczów w nadzwyczajnych sytuacjach).

Prezbiter (ksiądz) otrzymuje od biskupa misję kierowania wspólnotą parafialną, lub inną wspólnotą, albo inne zadanie do wykonania (np. opieka nad jednym z dzieł o zasięgu diecezjalnym)

Diakon ma za zadanie pomagać kapłanom. Nie może spowiadać, ani sprawować Mszy świętej. Może za to czytać Ewangelię, uroczyście udzielać sakramentu chrztu czy przewodniczyć nabożeństwom. Ma za zadanie służyć Kościołowi w głoszeniu Słowa Bożego i angażować się w działalność charytatywną.

Celebracja święceń biskupa, prezbiterów czy diakonów ze względu na szczególne znaczenie dla życia Kościoła partykularnego powinna odbywać się z udziałem wielu wiernych. Zazwyczaj powinna odbywać się w niedzielę, w katedrze, w sposób odpowiednio uroczysty. Trzy święcenia -biskupa, prezbitera i diakona -przebiegają w podobny sposób. Są one udzielane w ramach liturgii eucharystycznej.

Istotny obrzęd sakramentu święceń dla wszystkich trzech stopni stanowi włożenie rąk przez biskupa na głowę wyświęcanego, a także specjalna modlitwa konsekracyjna, będąca prośbą do Boga o wylanie Ducha Świętego i udzielenie Jego darów dostosowanych do posługi, do której kandydat jest wyświęcany.

Podobnie jak we wszystkich sakramentach, właściwej celebracji towarzyszą obrzędy dodatkowe. Różnią się one bardzo w różnych tradycjach liturgicznych, ale ich wspólną cechą jest wyrażanie wielorakiego znaczenia łaski sakramentalnej. W obrządku łacińskim obrzędy wstępne: przedstawienie i wybór kandydata, przemówienie biskupa, pytania stawiane kandydatowi, litania do Wszystkich Świętych -mają potwierdzić, że wybór kandydata został dokonany zgodnie z praktyką Kościoła. Przygotowują one do uroczystego aktu konsekracji, po którym wiele obrzędów ma wyrazić i dopełnić w sposób symboliczny dokonywane misterium. W przypadku biskupa i prezbitera namaszczenie krzyżmem świętym jest znakiem specjalnego namaszczenia przez Ducha Świętego, który czyni owocną ich posługę. W przypadku biskupa ma miejsce przekazanie księgi Ewangelii, pierścienia, mitry i pastorału na znak jego apostolskiego posłania głoszenia słowa Bożego, jego wierności Kościołowi, oblubienicy Chrystusa, i jego władzy pasterza trzody Pana. Przy święceniach prezbitera przekazuje się patenę i kielich, „ofiarę ludu świętego”, którą prezbiter ma składać Bogu. Przy święceniach diakonów przekazuje się im księgę Ewangelii na znak, że otrzymali posłannictwo głoszenia Ewangelii Chrystusa.

Ponieważ sakrament święceń jest sakramentem posługi apostolskiej, przekazywanie tego „daru duchowego”, „nasienia apostolskiego”, należy do biskupów jako następców Apostołów. Biskupi ważnie wyświęceni, to znaczy włączeni w sukcesję apostolską, udzielają ważnie trzech stopni sakramentu święceń.

Kto może otrzymać sakrament święceń.

„Święcenia ważnie przyjmuje tylko mężczyzna ochrzczony”. Pan Jezus wybrał mężczyzn, by utworzyć kolegium Dwunastu Apostołów, i tak samo czynili Apostołowie, gdy wybierali swoich współpracowników, którzy mieli przejąć ich misję. Kolegium Biskupów, z którym prezbiterzy są zjednoczeni w kapłaństwie, uobecnia i aktualizuje aż do powrotu Chrystusa kolegium Dwunastu. Kościół czuje się związany tym wyborem dokonanym przez samego Pana. Z tego powodu nie są możliwe święcenia kobiet.

Nikt nie ma prawa do otrzymania sakramentu święceń, ponieważ nikt nie może przyznać sobie samemu tej posługi. Powołuje do niej Bóg. Kto uważa, że rozpoznaje w sobie znaki powołania Bożego do posługi święceń, powinien pokornie poddać swoje pragnienie autorytetowi Kościoła, na którym spoczywa odpowiedzialność i prawo wybrania kogoś do przyjęcia sakramentu święceń. Jak każda łaska, sakrament święceń może być przyjęty tylko jako niezasłużony dar.

Niezatarty charakter

Sakrament święceń przyjmującego go upodabnia do Chrystusa dzięki specjalnej łasce Ducha Świętego, czyniąc go narzędziem Chrystusa dla Jego Kościoła. Święcenia uzdalniają go, by mógł działać jako przedstawiciel Chrystusa, Głowy Kościoła, w Jego potrójnej funkcji kapłana, proroka i króla.

Jak w przypadku chrztu i bierzmowania, to uczestnictwo w funkcji Chrystusa jest udzielane raz na zawsze. Sakrament święceń wyciska również niezatarty charakter duchowy i nie może być powtarzany ani udzielany tylko na pewien czas.

Kto został wyświęcony w sposób ważny, może oczywiście ze słusznych, ważnych powodów zostać zwolniony z obowiązków i funkcji związanych ze święceniami lub otrzymać zakaz ich wykonywania, nie może jednak stać się człowiekiem świeckim w ścisłym sensie, ponieważ charakter wyciśnięty przez święcenia jest nieusuwalny. Powołanie i posłanie otrzymane w dniu święceń naznaczyły go na zawsze.

sakrament małżeństwa -parafia felin lublin

Na trzy miesiące przed planowanym terminem ślubu narzeczeni powinni zgłosić się do kancelarii parafialnej, przedstawiając:

– dowody osobiste

– świadectwa udziału w katechizacji (stosownie do wykształcenia)

– świadectwa chrztu świętego (okazane świadectwo chrztu powinno być wystawione nie wcześniej niż przed  trzema miesiącami, powinno zawierać informacje dotyczące ewentualnego zawarcia małżeństwa oraz informację o przyjęciu sakramentu bierzmowania)

– wdowcy obowiązani są przedstawić kościelne świadectwa zgonu współmałżonka.

Duszpasterz przeprowadza rozmowę z narzeczonymi i sporządza protokół na urzędowym formularzu. Celem rozmowy jest zbadanie, czy narzeczeni są stanu wolnego, czy nie zachodzą między nimi kanoniczne przeszkody do zawarcia małżeństwa i czy pragną zawrzeć małżeństwo zgodnie z nauką Kościoła. Wtedy ustala się też wstępnie termin ślubu i omawia sprawy związane z przygotowaniem do małżeństwa.

Zawarcie ślubu kościelnego związane jest z zawarciem związku cywilnego ze względu na cywilne skutki małżeństwa. Zalecane jest zawarcie małżeństwa w formie „ślubu konkordatowego”. W tym wypadku należy przed ślubem kościelnym przedstawić zaświadczenie z Urzędu Stanu Cywilnego. Zaświadczenie jest ważne sześć miesięcy – w tym czasie powinien być zawarty „ślub konkordatowy”. Narzeczeni mogą zawrzeć związek cywilny przed ślubem kościelnym – w takim wypadku mają przedstawić duszpasterzowi świadectwo z USC.

Nauki przedślubne

Narzeczeni są zobowiązani do uczestniczenia w katechezie przedmałżeńskiej, która obejmuje dziesięć spotkań, trzy rozmowy w poradni rodzinnej oraz udział w dniu skupienia. Otrzymują od swego duszpasterza indeksy, w których poświadcza się udział w poszczególnych spotkaniach oraz wizyty w poradni rodzinnej. Indeksy przedstawia się przed ślubem przy spisywaniu aktu zawarcia małżeństwa.

Zapowiedzi przedślubne

Przed zawarciem małżeństwa wygłasza się przez dwie niedziele zapowiedzi w parafiach zamieszkania narzeczonych. Prośbę o wygłoszenie zapowiedzi w innej parafii kieruje duszpasterz, który sporządził protokół przedślubny. Informację o wygłoszonych zapowiedziach w innej parafii trzeba dostarczyć do parafii, w której sporządzono  protokół.

Pozostałe informacje:

– katolicy, którzy nie przyjęli jeszcze sakramentu bierzmowania, powinni przystąpić do tego sakramentu przed zawarciem małżeństwa

– sakrament małżeństwa wymaga od narzeczonych duchowego przygotowania i przyjęcia go w stanie łaski. Dlatego Kościół wzywa narzeczonych, żeby przystąpili do sakramentu pokuty dwukrotnie: po zgłoszeniu i spisaniu protokołu przedślubnego i przed ślubem

– ślub odbywa się z zasady w parafii, gdzie został spisany protokół przedślubny. W uzasadnionych wypadkach można zawrzeć małżeństwo w innych kościele parafialnym lub rektoralnym, po uzyskaniu od swego proboszcza zgody, zwanej licencją. Licencję wystawia się po ukończeniu katechez przedślubnych, rozmowach w poradni rodzinnej, dniu skupienia oraz po wygłoszeniu zapowiedzi

– akt zawarcia małżeństwa spisuje się w kancelarii parafii, w której odbędzie się ślub. W tym celu narzeczeni, w uzgodnionym wcześniej terminie, zgłaszają się z dwoma świadkami i przedstawiają: zaświadczenie z USC do ślubu „konkordatowego” (3 egzemplarze) lub świadectwo zawartego już związku cywilnego oraz – gdy zawierają małżeństwo poza własną parafią – licencję z parafii, gdzie był sporządzony protokół przedślubny, a także, jeśli wcześniej tego nie uczynili, świadectwo ukończenia katechizacji przedmałżeńskiej. Świadkowie przedstawiają dowody osobiste

– zgodnie z powszechną praktyką, z okazji zawarcia małżeństwa składa się ofiarę pieniężną na rzecz parafii

– praktykujący katolicy zawierają małżeństwo podczas Mszy świętej, jeśli pozwala na to organizacja liturgii w świątyni. W przeciwnym razie małżeństwo błogosławi się poza Mszą świętą, w obrzędzie połączonym z Komunią świętą

– wykonywanie zdjęć i filmowanie podczas ślubu przez osoby uprawnione, a także miejsce składania życzeń – należy uzgodnić wcześniej  z ks. proboszczem.

Parafia Pw. Trójcy Przenajświętszej w Lublinie, ul. Władysława Jagiełły 7, 20-281 Lublin

Wykonanie strony internetowej: ImpactProject